Zaburzenia odżywiania czyli ANOREKSJA

[megan]

Nie tak dawno umarła Isabel Caro, twarz anoreksji, francuska modelka. Miała 28 lat, 165 cm wzrostu i 27 kg. Przed śmiercią zdążyła uczestniczyć w kampanii anty-ana, ale w jednym z wywiadów dziennikarka zasugerowała, że niektóre dziewczyny mogą odebrać tą kampanię wręcz odwrotnie, mogą stwierdzić, że przerażająco chuda Isabel z plakatu jest piękna. To okropna choroba, która zmienia sposób patrzenia na siebie samego. Isabel zmagała się z nią 15 lat! Przegrała.

Oto, co mówiła przed śmiercią o kampanii i o sobie samej:

Jestem anorektyczką od trzynastego roku życia. Powiedziałam sobie, że jeśli moje lata cierpienia mogą komuś pomóc, to nie pójdą na marne. Mam nadzieję, że wiadomość dotrze do ludzi. Krytykowano tę kampanię bo zdjęcia są szokujące, ale ja chciałam zaszokować. To ostrzeżenie przed bardzo poważną chorobą. Pokazując swoją kość ogonową jako otwartą ranę, pokazuję siebię. Nie jestem piękna, moje włosy są w tragicznym stanie i już nigdy ich nie zapuszczę. Przez chorobę straciłam kilka zębów, moja skóra stała się sucha, moje piersi opadły. Nikt nie chce wyglądać na szkielet.

Czy sądzicie, że kampania przyniosła zamierzone skutki? Bo mi wydaje się, że nawet te drastyczne obrazy anoreksji przemówiły do rozsądku zbyt małej ilości dziewczyn... Chociaż zawsze warto, nawet jeśli tylko jedna dziewczyna ma zmądrzeć.

[kotsimon]

Generalnie, kampanie społeczne świata nie zmieniają. Są ciekawe, kreatywne, nieraz świadczą o mistrzostwie niektórych agencji, ale na tym koniec. Jednak, dla mnie sukcesem jest, jeśli chociaż kilka dziewczyn zrezygnowało z chorobliwej diety, tabletek na przeczyszczenie i wykańczających ćwiczeń właśnie dzięki billboardom z Isabel Caro i dlatego mimo wszystko powinno być więcej takich kampanii. Nawet jeśli rewolucji nie będzie.

[megan]

Uczestnictwo w takiej kampanii świadczy o sporej świadomości własnej choroby. Takie osoby, jak Caro uświadamiają nam, że nie wystarczy zdawać sobie sprawy z choroby i ją leczyć, można chcieć być zdrowym ale nie potrafić wyjść z anoreksji przez wiele lat... i to jest najbardziej przerażające.

[olivia]

Nie dziwię się czasami dziewczynom, że wpadają w anoreksje. U mnie na uczelni była taka dziewczyna, która w ciągu kilku miesięcy bardzo przytyła. Wszyscy zaczęli ją obgadywać, a to mówić, że na pewno jest w ciąży, a to że się zaniedbała. Wyjechała na jeden semestr do Stanów. Chyba ją tam nie karmili, bo jak wróciła ważyła na oko 30 kg... No to wszyscy znowu zaczęli ją obgadywać. Ostatnim razem jak ją widziałam, zauważyłam że jest z nią coraz gorzej, chociaż myślałam, że nie można być już bardziej chudą.

[Eewa]

Współczuję tej dziewczynie. Uważam, że prawie w każdym przypadku za anoreksję można winić ludzi z otoczenia chorego... Zawsze ulegamy opinii innych ludzi. Ta dziewczyna na pewno zdawała sobie sprawę z tego, że z niej żartują, że jest w ciąży itp., a teraz kiedy ktoś o niej rozsyła ploty to jej się pewnie dalej wydaje, że to ze względu na jej wyimaginowaną puszystość. Pewnie dalej sądzi, że ludzie postrzegają ją jako grubą i temu nadal się odchudza.

[joanna]

Zawsze są inne sposoby radzenia sobie z takimi plotkami. Niestety dziewczyna wybrała najgorszy... Myślę że to czy ktoś choruje na anoreksję czy nie zależy przede wszystkim od wychowania i relacji z otoczeniem. Niestety często winni są rodzice i rodziny, które tworzą presję na dzieciaku od najmłodszych lat. Kompleksy, niezadowolenie z samego siebie są jak tykająca bomba i kiedyś muszą wybuchnąć. Jako dziecko też byłam pulchniutka i wszystkie ciocie dokuczały mojej mamie, że za dobrze mnie karmi, że będę gruba w przyszłości a grubsi mają gorzej w życiu, eh. pamiętam, jak bardzo mnie to bolało. na szczęście scenariusze wrednych, nieżyczliwych ciotek nie spełniły się. Mam 23 lata i jestem szczupła, wysoka, w dodatku mam biust więc nawet pod tym kontem nie da się mnie obgadywać. Nastolatkom, które teraz płaczą nad swoją wagą radzę spokój a nie panikę i chorobliwe odchudzanie. Ruch, ruch i jeszcze raz ruch. W moim przypadku wiele dało zapisanie się na siatkówkę.

[lemur]

Tak sobie myślę, że gdyby w szkołach na biologii ktoś podejmował temat prawidłowego odżywiania i pokazywał np. filmy dokumentalne o anoreksji i innych zaburzeniach odżywiania, to problem mógłby się zmniejszyć. Pamiętam, jak w gimnazjum puścili nam film o aborcji... zrobił na mnie takie wrażenie, że chociaż wolałabym jeszcze poczekać na dziecko, to w razie ewentualnej wpadki nie zdecydowałabym się na ten ohydny krok!

[gosia7]

Wiecie, ja mam np niską samoocenę, i żeby sobie ją poprawić to właśnie jem różne dobra smakołyki więc to różnie bywa, w moim przypadku to już bardziej bulimia wchodzi w grę

[kotsimon]

No nawet tak nie żartuj Chyba wiele, może nawet większość kobiet, ma niską samoocenę. Ja raczej też, ale jakby nie myślę o tym i dzięki temu nie mam problemów z jedzeniem, jem zdrowo - dużo warzyw, nasion, pełnoziarniste pieczywo - ale jem tak, nie temu że jestem na diecie, ale dlatego że mi to smakuje.

[dafne]

Mam koleżankę, którą wszyscy podejrzewają o anoreksję. Kilka osób sieje ploty, a ja uważam że ludzie robią jej krzywdę mówiąc o tym. To prawda, schudła ostatnio, ale moim zdaniem nie ma anoreksji! Wydaje mi się, że czasami posądzanie o anoreksję jest wynikiem zazdrości, a z takich plotek... może rozwinąć się choroba Sama byłam świadkiem, jak jakaś znajoma mówiła drugiej że właśnie ta moja koleżanka ma "wielką głowę i wytrzeszczone oczy" co jest charakterystyczne dla anorektyków... Mi byłoby strasznie przykro, gdyby ktoś tak o mnie mówił.